Թումանյանը Ամենամերն է

Փետրվարի 19-ը Մեծ լոռեցու ծննդյան օրն է

Հոր հայացք ունի Թումանյանը:

Նայում ես նկարներին, ջերմ հայացքն անմիջապես փաթաթվում է քեզ, գրկում ու տաքացնում սիրտդ: Հին ու բարի ծանոթդ է, մտերիմդ, հարազատդ ու սրտակիցդ:

Շատ է մերը Թումանյանը: Ասես ամբողջ կյանքում հետդ է եղել: Եղել է զրուցակիցդ: Ուղեկիցդ: Առաջնորդդ: Խորհրդատուդ։

Վարդգես Պետրոսյանը մի պատումի մեջ այսպես է գրում. «Էջմիածնի եկեղեցու մոտ էինք, սրբի դեմքով մի մարդ եկավ, պարզվեց` Թումանյանն է»:

Երբեք չենք նստել` Թումանյանին անգիր անելու: Բայց ծնված օրվանից անգիր գիտենք նրան: Թումանյանը Ամենամերն է:

Սիրող հոր նման ջերմ է նայում բոլոր նկարներից: Սիրող հոր նման էլ ներողամիտ է ժպտում։

Սիրող հոր պատգամներ է տալիս, որ ականջիդ օղ անես, կախես ականջիցդ, մտցնես ուղեղդ ու էլ երբեք չհանես.

-Օրեր են, կմթնեն, անց կկենան...

-Էդ էլ կանցնի հանց երազում, թասդ բեր…

-Ապրե՛ք, երեխեք, բայց մեզ պես չապրե՛ք...

-Վար մնացած մարդու համար արդեն խորթ է իմ հոգին...

-Արևի նման նայեցեք աշխարհին...

-Գործն է անմահ, լա՛վ իմացեք...

-Երնեկ նրան, ով իր գործով կապրի անվերջ, անդադար։

Ժաննա Հայրապետյան

Մեկնաբանություններ